அபியும் நானும் -பகுதி-3

நான் குறும் செய்தி அனுப்புவதை நிறுத்திய சில நிமிடங்களில் அவனிடம் இருந்து மீண்டும் ஒரு செய்தி என் கை தொலை பேசிக்கு வந்தது. "உன்னை சந்திப்பதற்காகவே நான் இவளவு தூரம் வந்து இருக்கிறேன்,நேரத்தின் அருமை உனக்கு நன்கு தெரியும் ,அதனால் தயவு செய்து என்னை சந்திக்க வரவும்"என்று அந்த செய்தியில் குறிப்பிட பட்டு இருந்தது.
ஏற்கனவே இது போன்ற ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்குமா என்று ஏங்கி கொண்டு இருந்த என் இதயத்திற்கு அவன் கெஞ்சி கேட்டது மேலும் இதயத்தை தொட சரி அவனை சந்திக்கலாம் என முடிவெடுத்து ,மறுநாள் அவனை சந்திக்க வருவதாக தெரிவித்து விட்டு எங்கள் இருவருக்கும் தெரிந்த பொதுவான நகரின் நடுப்பகுதியில் அமைந்த ஒரு இடத்திற்கு அவனை வர சொல்லி காத்திருக்க சொன்னேன்.
மறுநாள் காலை எழுந்து கிளம்பி காலை பத்தரை மணி அளவில் நான் குறிப்பிட்ட அந்த இடத்திற்கு என் காரில் சென்று சேர்ந்தேன். அது ஒரு விடுமுறை தினம் என்பதால் வழக்கமாக கூட நெரிசலுடன் காணப்படும் அந்த பகுதி வெகு சில மனித நடமாடதுடன் மட்டும் காணப்பட்டது.
ஏற்கனவே அவன் புகை படத்தை நானும் ,என் படத்தை அவனும் பகிர்ந்து கொண்டதால் நான் காருடன் அந்த இடத்தில் நுழையும் போதே ஒரு கடை வாசலில் நின்று கொண்டு இருந்த அபி என்னை அடையாளம் கண்டு கொண்டான்.கூட்ட நெரிசல் இல்லாததால் தனியாக நின்று கொண்டு இருந்த அவனை எந்நாளும் அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடிந்தது.
இருவரும் நெருங்கி ஒருவருடன் ஒருவர் கைகுளிக்கி அறிமுக படுத்தி கொண்டு அவன் தங்கி இருந்த விடுதி அறை நோக்கி நடக்க தொடங்கினோம்.
அபி,கேரளத்து வாலிபர்களுக்கு உரித்தான நல்ல நிறம்,ஒல்லியான உடல் அமைப்பு ,aintharai அடி உயரம் ,ஒருநாள் சவரம் செய்யப்படாத தாடி,மெல்லிய காட்டன் சட்டை ,சட்டையின் மேல் பொத்தான் திறந்திருக்க அதன் வழியே லேசான வியர்வை துளிகளுடன் நனைத்து காணப்பட்ட மார்பு ரோம கற்றைகள்.இரவு அணியும் உடையின் முழு கால் சட்டையை அணிந்து இருந்தான்.
இருவரும் பேசியபடி அவன் விடுதி அறை நோக்கி நடந்தோம்.அவன் கேரளத்து வாலிபன் என்பதால் தமிழ் அவனுக்கு தெரியவில்லை,புரியவும் இல்லை.எனவே அவனுடன் ஆங்கிலத்தில் உரையாடியபடி நடந்து கொண்டு இருந்தேன்.அவன் என்னுடன் அதிகம் உரையாடாமல் சற்று அவசர பதட்டதுடன் காணப்பட்டான்.
அவன் என்னை அந்த நகரின் மயத்தில் அமைந்து இருந்த பெரிய கோவில் அருகில் இருந்த ஒரு விடுதிக்கு அழைத்து சென்றான்.அவன் இந்த விடுதியை பற்றி கூறியது எனக்கு புரியாமல் போனது பற்றியும்,அவனை தவறாக புரிந்து கொண்டதற்காகவும் அப்போது வருத்த பட்டேன். அதுவரை அந்த சிறிய விடுதியை நான் பலமுறை கடந்து சென்றபோதும் கவனிக்க தவறி இருந்தேன்.